Onze tocht naar de Chinese muur

Vandaag zouden we dan eindelijk naar de Chinese muur gaan. Hier kijk ik al vanaf het begin van de reis enorm naar uit. Bij MaJin zijn we ook wel naar de muur geweest, maar het was toen zo ijzig koud, de traptreden waren glad en het zicht was erg slecht, dus veel hebben we er toen niet van meegekregen.Vanmorgen toen om 7.00 uur de wekker ging kwam het met bakken uit de lucht. Wat hadden we al spijt dat we de excursie gisteren toch niet door hadden laten gaan, want toen was het voor de middag nog droog. Toch maar aangekleed en naar de ontbijtzaal gegaan, want het was nu eenmaal niet anders. Ook de overige stellen hadden er een hard hoofd in, maar het was nog vroeg en wat er nu viel kon later in ieder geval niet meer vallen. Voordat we de bus in gingen hebben we geprobeerd om Jibin zijn primatour in te laten nemen, maar dit is ons helaas niet gelukt. Op wat voor manier we het ook hebben geprobeerd, het kwam er steeds weer uit. Dan maar de tip van Ida opvolgen, een watje in zijn linkeroor, baat het niet dan schaadt het niet. Om 9.00 uur zijn we met z'n allen in de bus gestapt met de lege plastic tassen en de natte doekjes al in de aanslag. De rit duurde zo'n anderhalf uur en de hele weg heeft het geregend. Jibin heeft gelukkig niet over hoeven te geven, dus wie weet was de tip van Ida wel de gouden tip.We zijn bij het Mutianyu gedeelte afgezet. Een ander deel als bij MaJin, maar zeer zeker niet minder mooi. Voordat we met de kabelbaan naar boven konden moesten we eerst door een haag van souvenierkraampjes met allemaal opdringerige verkopers. Al bij het eerste kraampje zijn we overstag gegaan en hebben we onze eerste aankoop gedaan, en wel ........ een paraplu. Het regende op dat moment nog steeds, maar het leek wat op te klaren. Eenmaal in de kabelbaan keek ons mannetje zijn ogen uit. Hij wist volgens mij niet wat hem overkwam en het was ook niet duidelijk of hij het nu wel of niet leuk vond. Boven op het plateau hebben we nog even wat familiekiekjes geschoten en toen zijn we eindelijk de muur opgegaan. Inmiddels was het opgehouden met regenen en dus ideaal weer om de muur een stuk te beklimmen. Het uitzicht was adembenemend en de temperatuur was ook prima, dus we hadden toch de meest gunstige dag uitgezocht. Samen met nog een ander gezin zijn we aan de klim begonnen en de ene prachtige foto na de andere prachtige foto werd geschoten. Na een tijdje zijn we met z'n vieren verder gegaan en onze kids deden het prima. De muur beklimmen is nog een hele onderneming, want alle traptreden zijn ongelijk en door de regen waren sommige stukken ook wat glad geworden. Ons meisje wist echter van geen ophouden en Jibin hield dat dus niet vol en papa moest hem dragen. Dit was voor Igor ook niet lang vol te houden (met bijna 15 kg op zijn arm) en dus zijn zij ook afgehaakt. MaJin en ik zijn dapper doorgegaan en vlak voor de toren met de vlag moesten we helaas omkeren, anders zouden we niet op tijd terug zijn bij de bus. Ik was zo super super trots op ons meisje en ze heeft me echt de dag van mijn leven bezorgd.Hier had ik zo naar uitgekeken. Eenmaal weer terug bij het beginpunt heeft ons meisje dan ook een soort oorkonde ontvangen met de tekst: "I climbed the Great Wall". Dit had ze dubbel en dwars verdiend en wat was ze hier gelukkig mee. Na deze intensieve ochtend hadden we wel trek gekregen, dus tijd voor de lunch. Onze gids Grace had dit geregeld en ik kan niet anders zeggen dan dat we weer heerlijk hebben gegeten en MaJin ook. Jibin had niet zoveel trek, maar dit kwam waarschijnlijk doordat hij doodop was. Dit soort uitstapjes is natuurlijk wel heel vermoeiend voor de kinderen, dus opnieuw is hij aan tafel in slaap gevallen. Ook gedurende de busrit terug naar het hotel heeft hij grotendeels geslapen (met watje in zijn oor), dus opnieuw is dat goed gegaan. Toen we weer terug waren bij het hotel heeft onze gids nog een groepsfoto van ons gemaakt en ik hoop dat die gelukt is.Om even wat bij te komen zijn we naar onze kamer gegaan, waar de 3 oudste meiden elkaar gelijk weer opzochten om samen op de gang te gaan DS-en. Zo zie je maar weer, vroeger werden de gangsessies door de ouders gedaan, nu door de kinderen. Omdat MaJin het zo goed naar haar zin had met de andere meiden, hebben we aan onze buurtjes gevraagd of ze even bij hen mocht blijven terwijl wij met z'n drietjes even naar de supermarkt zouden lopen. Het hotel ligt vlakbij een winkelstraat met allemaal kleine winkeltjes van zo'n 4 m2. Als er 2 personen binnen staan is de winkel vol. Helaas had ik voor de verandering de camera niet bij ons, dus dit staat niet op de foto.(Vandaag heb ik trouwens Igor ook maar eens een fotocamera in zijn handen gegeven anders zou men nog bijna gaan denken dat ik er niet eens bij ben geweest). De supermarkt is gelukkig wat groter van oppervlakte en ze hebben er echt vanalles. Het meest opmerkelijke vond ik nog, dat het vlees en de vis open en bloot uitgestald ligt en iedereen er met zijn handen aan kan komen (en dit werd ook veelvuldig gedaan). Zoiets zou bij ons toch echt niet kunnen. We hebben wel lekkere hapjes voor het avondeten meegenomen, want we hadden vandaag geen zin om buiten de deur te eten. Ook weleens lekker voor de kids die dan niet de hele tijd op een stoel moeten blijven zitten. Even voor de duidelijkheid, deze hapjes lagen netjes achter een vitrine. Eenmaal terug in het hotel, bleek dat de buurtjes hetzelfde idee hadden en we hebben alle hapjes in het bredere gedeelte van de hal uitgestald en daar hebben we gezellig met z'n achten gegeten. De kids hebben zich ook helemaal uit kunnen leven en ze hebben zichzelf volledig uitgeput door steeds de gangen door te rennen en de trapjes op en af te gaan. De jongens waren op den duur zo moe dat ze niet meer op hun benen konden staan, dus we hebben ze maar mee naar de kamer genomen en lekker in bad gegaan. MaJin is gezellig meegegaan en samen hadden ze weer de grootste lol. Na het badritueel hebben we Jibin's tandjes gepoetst met zijn nieuwe borstel, want van de oude borstel (een week oud) was niet veel meer over. Tot vandaag is tandenpoetsen een groot drama geweest, maar vandaag heeft hij die strijd opgegeven. Onze kleine man lag er eindelijk eens op tijd in en na wat gesputter is hij toch vrij snel in slaap gevallen.Morgen doen we het maar weer eens op ons gemak en gaan we niet al teveel ondernemen. Dinsdag zien we wel weer wat we gaan doen.Dikke kus van ons allemaal