Weer thuis

Laten we gewoon bij gisteren beginnen. Zaterdag 8 september de dag van onze thuiskomst als gezin van vier. Om 7.00 uur ging de wekker en een voor een zijn we onder de douche gesprongen. Daarna verder klaarmaken en de laatste spulletjes in de koffers en tassen proppen, want proppen is het deze keer wel. We hebben zelfs vrijwel alle toiletspullen achtergelaten, omdat het er anders niet in ging. Om 9.00 uur zijn we richting de ontbijtzaal gegaan om daar voor de laatste keer onze knieen onder de tafel te schuiven. Ons mannetje was helemaal zichzelf niet en had donders goed in de gaten dat er iets stond te gebeuren. Hij wilde alleen maar bij ons op schoot zitten en iets van eten ging er ook niet echt in. Arme schat, wat moet er toch in dat bolletje om zijn gegaan. MaJin was een stuk opgewekter, want die was zo ontzettend blij dat ze naar huis mocht. Tegen tienen zijn we terug naar de kamer gegaan en hebben we de koffers op de gang gezet en zijn we gaan uitchecken. Onze reis zat er op en het "gewone leven " kon weer langzaam gaan beginnen. Met een dubbel gevoel stapte ik in de bus, van de ene kant was ik blij dat we weer naar huis mochten, naar familie en vrienden, maar aan de andere kant hebben we het ook reuze fijn gehad in China en hebben we ontzettend veel leuke dingen gedaan, met voor mij als hoogtepunt (buiten dan dat we ons mannetje eindelijk in de armen mochten sluiten), het bewandelen van de Chinese Muur samen met onze dochter. Toen we haar gingen halen, zijn we amper op de muur geweest en nu zo samen met haar op de muur te lopen, was toch wel erg speciaal.

Om 11.00 uur waren we op de luchthaven en hebben we afscheid genomen van onze gids Grace. Na het inleveren van de koffers, wat overigens voor ons probleemloos verliep, zijn we door de douane gegaan. Nog even het laatste Chinese geld opmaken, nog een hapje eten en om 13.50 uur konden we gaan boarden. So far so good. We hebben wel even moeten wachten voordat we mochten opstijgen, maar uiteindelijk zaten we zonder al te veel vertraging in de lucht. Het nadeel van opstijgen is , dat je in de gordels moet en dat vindt ons mannetje niet zo heel leuk. Wij denken dat dit te maken heeft met het feit dat hij gevoelig is voor reisziekte en het liefst ligt hij dan ip.v. zitten, maar als je in die gordel zit dan lukt dat niet. En ook nu heeft het hele vliegtuig daarvan mee kunnen genieten. Gelukkig wisten wij hem na zo’n half uur af te leiden met mijn spelletje en toen keerde de rust bij ons terug. Nu was Jibin niet de enige die het niet overal mee eens was, dus de meereizende Chinezen waren niet heel erg blij. De rest van de vlucht is goed verlopen en ons mannetje heeft zelfs de laatste 4 uur geslapen. Helaas kunnen we dit niet zeggen van MaJin, want die heeft in die 10 uur geen oog dichtgedaan en wij ook niet en dan duurt het lang.

Keurig op tijd zijn we om 19.00 uur geland (yesssssssssssssss) en ondanks dat we al snel uit het vliegtuig waren, duurde het een hele tijd voordat we voor het raam stonden. Dit kwam o.a. door de buggy en wij dames moesten ons natuurlijk nog even optutten. Voordeel was wel dat een grote meute al naar de deuren was gelopen en hierdoor kon ons welkomscommitee lekker vooraan gaan staan. En wat een geweldig moment is dat dan toch. We hadden al helemaal kriebels in onze buik toen we voor de douane stonden. Nog even en we konden een blik werpen op het raam, waar onze familie en vrienden zouden staan en we onze zoon aan hen konden showen. Ik heb onze camera wel laten lopen, maar ik kan jullie vertellen alleen het eerste stukje is bruikbaar, daarna is het een onduidelijke bende. Geweldig toch. Gelukkig is er voor ons gefilmd en zijn er een hoop foto’s gemaakt, dus ik ben ervan overtuigd dat we voldoende bruikbaar materiaal zullen hebben (foto’s daarvan volgen nog). Ons mannetje was zwaar onder de indruk en hij moet vast gedacht hebben, wat staan die mensen toch allemaal naar mij te kijken en te zwaaien, ik heb de meeste nooit eerder gezien. Wij hebben ook volop staan zwaaien en na een poosje zijn we onze bagage gaan halen en konden we eindelijk door de welbekende deuren in de wereld van adoptie. Natuurlijk hadden wij de verkeerde deur en zagen wij iedereen ( en het spandoek) eerder dan dat zij ons zagen. Hilariteit alom. Wat waren er veel mensen voor ons gekomen en wat een geweldig gevoel heeft dat ons gegeven. Helaas kon mijn zus en haar gezin er niet bij zijn en dat vonden ze zo erg, menig traantje is hierom weggepinkt (waarschijnlijk nu weer als ik dit zit te typen. Sorry zus). Gelukkig hebben we wel even snel sms-contact gehad en dat liet de tranen opnieuw vloeien.

Nadat we met iedereen even kortstondig contact hadden gehad, zijn we met z’n allen naar het Panorama Restaurant gelopen om met z’n allen nog even wat te drinken en wat bij te praten, voor zover dat al lukt. Eenmaal daar bleek dat het restaurant net gesloten was en we zijn toen maar uitgeweken naar het naastgelegen cafe. Vriendinnen hadden voor beschuit met muisjes gezorgd en aan de kids was ook gedacht. Jammer genoeg heb ik lang niet met iedereen een praatje kunnen maken, maar ik hoop dat hier begrip voor is. Het is eigenlijk allemaal een beetje in een roes aan mij voorbij gegaan. Tegen 21.30 uur zijn we maar eens naar de auto gelopen en gelukkig heeft Ingrid ons naar huis gereden, want Igor was daar echt niet meer toe in staat. Zelfs onze auto was versierd. Tegen 23.30 uur waren we thuis en zagen een prachtig versierde tuin. Zo leuk dat er zoveel werk van is gemaakt, echt genieten. Ook binnen was het leuk versierd en er lag een hele stapel kaarten op ons te wachten en ook de cadeautjes logen er niet om, voor zowel voor Jibin als voor MaJin. Hier zijn we alleen niet meer aan toegekomen, want de kids (en wij) waren totalloss. Samen met Jibin zijn we nog even door het huis gelopen en vervolgens hebben we hem in zijn eigen bedje gelegd. Ook MaJin hebben we snel naar bed gebracht en volgens mij sliep ze binnen een minuut. Dit kon niet gezegd worden van ons mannetje, want die had nog volop praatjes. Na al een aantal keer naar hem toe te zijn gegaan besloot ik om hem tussen ons in te leggen, want ik had hier echt geen puf meer voor. Gelukkig sliep hij toen zo en hebben wij ook een paar uurtjes kunnen maken. Om 4.15 uur stond ik echter alweer beneden, want de jetlag had mij te pakken Ach, ik hoefde mij niet te vervelen want tenslotte stonden er nog 3 ongeopende koffers en een hoop tassen in de kamer en dat op mijn verjaardag. Ook Igor was rond dezelfde tijd wakker, maar die is boven bij de kinderen gebleven. Hij heeft Jibin slapend in zijn eigen bedje gelegd, zodat hij daar ook wakker zou worden en dit gebeurde gelukkig pas rond 7.00 uur. Ook Majin heeft het ongeveer tot die tijd volgehouden, dus zij zitten al gelijk goed in het ritme. Nu wij nog. Toen begon de eerste dag als compleet gezin in ons eigen huis en deze dag zou ik willen betitelen als: Testing, testing, one, two, one, two …..

Morgen meer hierover, want nu ga ik mijn bedje opzoeken. Tenslotte heb ik er alweer bijna 18 uur opzitten. Ook zet ik er morgen nog wat foto’s op.