En toen waren er 4

Wat een mooie, emotionele dag, die al erg vroeg begon. Na een zeer korte nacht werden we toch nog om 5.00 uur wakker gebeld. Na snel te hebben gedouched en onze koffers op de gang te hebben gezet, zijn we om 5.30 uur gaan ontbijten. De laatste keer met z'n drieen, pfffffffffffff. Na amper een hap door mijn keel te hebben gekregen, zijn we om 6.30 uur naar de lobby van het hotel gegaan om vervolgens met 3 andere stellen naar de luchthaven van Beijing te worden gebracht. Tegen 7.00 uur kwamen we aan bij terminal 3 het nieuwe gedeelte van de luchthaven, welke speciaal voor de Olympische Spelen is gebouwd. Wat een indrukwekkende ruimte. Als een gek hebben we moeten inchecken en zijn we door de controles gegaan, want om 8.00 uur vertrok het vliegtuig naar Chengdu. Ook deze vlucht is weer voorspoedig verlopen en opnieuw heeft ons meisje lekker liggen slapen. Om 10.30 uur zijn we zachtjes geland en werden we opgewacht door onze gids Emilie (dat is haar Engelse naam). Zij heeft ons vervolgens naar het Hotel gebracht, waar we een uur de tijd hadden om ons te settelen en wat op te frissen, want om 13.30 uur moesten we klaar staat en werden we naar het Civiel Bureau gebracht waar we onze kindjes zouden ontmoeten. Bij aankomst werd ons vertelt dat we nog even moesten wachten, want de kinderen en de begeleiders hadden er inmiddels een autorit van zo'n 4 a 5 uur opzitten en waren nog even een hapje gaan eten. Wij hebben toen alvast plaatsgenomen in de ruimte waar de overdracht zou plaatsvinden en met een knoop in onze maag hebben we de minuten weg zitten kijken en toen ................... daar kwamen de 2 mannetjes aan gelopen. Wat er dan door je heen gaat is niet te beschrijven, maar zo onwerkelijk. De directeur van het tehuis en 2 begeleidsters waren meegekomen. In eerste instantie waren beide jongens vrij rustig en heel voorzichtig hebben we het eerste contact gezocht. Jibin reageerde nog niet echt op ons en ook MaJin keek hij alleen met een schuin oog aan. Ach arm mannetje wat moet er toch allemaal door dat bolletje heen zijn gegaan (en nu nog steeds). Van de directeur kregen we een fotoboekje met een aantal foto's gemaakt in ik schat de afgelopen maand. Daarnaast hebben we 2 mooie zelf gemaakte boekwerken gekregen met opnieuw heel veel foto's gemaakt in het tehuis met vriendjes, nanny's en "klas"genootjes. Hierbij is ook heel veel toelichting geschreven, maar wel in het Chinees, dus dat moeten we thuis nog laten vertalen. En als klap op de vuurpijl hebben we ook nog een cd-tje gekregen met allemaal foto's, dus allemaal dingen van onschatbare waarde voor ons en voor Jibin. Vervolgens hebben wij onze cadeautjes aan het tehuis en de nanny's gegeven en daarna het fotoboek van Colette, wat ik had meegekregen. We hebben er even uitleg bij gegeven en ze waren er ontzettend blij mee (sorry, Colette maar volgens mij heb ik het niet op de foto staan). We hebben ook gelegenheid gekregen om vragen te stellen, maar heel veel wijzer zijn wij er niet van geworden. MaJin is ontzettend lief voor haar broertje en gelukkig wijst hij haar niet af, maar hele dikke vrienden wil hij ook nog niet zijn, dus dat is wel een beetje sneu voor ons meisje die zo haar best doet. Na een poosje was het ijs wel een beetje gebroken en kregen we onze eerste lach (als je maar gek genoeg doet). Na zo'n 40 minuten zijn de verzorgers en de directeur vertrokken en toen kwamen de tranen. Ooh, wat is dat hartverscheurend om te zien en het is dan ook een hele opgave om het zelf ook droog te houden, maar uiteindelijk is dat redelijk gelukt. Langzaam aan hebben wij toen ook het bureau verlaten en zijn we teruggebracht naar ons hotel. We hebben toen wat op de kamer gespeeld en ook nu kon er regelmatig een lachje af. Natuurlijk hebben we geskyped met opa en oma en wat zijn ze trots op hun kleinzoon. Vanavond zijn we hier in het hotel blijven eten en de jongens hebben het keurig gedaan. Eenmaal terug op de kamer is er nog wat gespeeld, maar toen er uitgekleed moest worden, kwamen de waterlanders weer tevoorschijn. Gelukkig kregen we hem na een poosje wel weer stil (met de knuffel van mijn collega Suus) en nu ligt hij lekker te slapen. Ook MaJin heeft het vandaag super goed gedaan. Voor haar is het tenslotte ook niet niks en ze heeft zich echt gedragen als een grote zus. Ik weet zeker dat dat helemaal goed gaat komen tussen die twee.

Ik zodadelijk nog wat foto's oploaden, maar dat kan even duren