Het Olympisch stadion.

Vanmorgen was het opnieuw vroeg dag, maar met nog wat doezelen hebben we het met z'n allen toch tot 7.00 uur volgehouden. Daarna lekker douchen en klaarmaken voor het ontbijt. Onze kleine man heeft eindelijk eens fatsoenlijk gegeten en daar waren we erg blij mee. Om 9.30 uur hebben me een taxi genomen naar het Olympisch stadion en na ruim een half uur rijden waren we er. Dat is wel een klein beetje een nadeel van dit hotel. Het zit overal ver vanaf en het is steeds een hele onderneming om op pad te gaan. Zeker als je kleine kinderen en een buggy bij je hebt, bij de metrostations heb je dan te maken met heel veel trappen en de taxichauffeurs laten je ook regelmatig aan de kant staan. Toch heeft het ons overdag nergens van weerhouden, maar 's avonds zijn we hierdoor wel vaak in het hotel beland, wat overigens ook geen straf was.

Eenmaal bij het Olympisch dorp is het eerste wat je ziet natuurlijk Het Vogelnest. Een indrukwekkend gebouw, zonder meer, maar het deed mij minder dan ik had verwacht. Ik was er niet heel erg van onder de indruk. Natuurlijk is het leuk om hier te zijn geweest, maar de Arena maakt net zoveel indruk op mij (sorry). Zeker als je daar een avondje met lieve vriendinnen bij de Toppers doorbrengt. Misschien kwam het ook wel doordat men binnen in het stadion druk aan het bouwen was aan een soort podium voor een of ander evenement. Waarschijnlijk als het nog meer sportstadion was geweest, had het mij meer gedaan. Wat ik wel heel bijzonder vond is dat er jongeren een deel van de opening aan het oefenen waren. Dit vond ik wel echt heel gaaf. Na deze demonstratie tweemaal te hebben gezien, zijn we met z'n allen naar de bovenste ring gegaan. Ik ben in de hal blijven staan, want mijn hoogtevrees trok dit niet. MaJin vond het wel helemaal te gek en is helemaal bovenaan gaan zitten. Na weer wat foto's te hebben geschoten zijn we terug naar beneden gegaan. Van een afstandje hebben we het zwemstadion nog gezien, maar daar zijn we niet meer heen gelopen. Het was inmiddels behoorlijk warm geworden en de meiden wilden graag nog even zwemmen en de mama's wilden de koffers gaan inpakken, dus zijn we naar de uitgang gegaan. Na wat taxis'aan onze neus voorbij te hebben zien gaan, hadden we er uiteindelijk 2 te pakken en konden we terug naar het hotel. De kids gelijk in hun zwemkleding gehesen en samen met Igor de kamer uitgestuurd en ik ben aan het inpakken gegaan. Het was even puzzelen, maar uiteindelijk zit alles erin. Grace kwam om 16.00 uur het paspoort met visum voor Jibin brengen en daarnaast alle gelegaliseerde notariele akten. Nu alleen Jibin nog inschrijven in onze gemeente en de gehele adoptie is afgerond. Voor de adoptie naar Nederlands recht hoeven we niets meer te doen, want dat is hier al geregeld. Het enige waar we nog wel aan moeten werken is de hechting.

Adoptie is in die zin bijzonder, dat er niet vanzelf een hechte band ontstaat tussen kind en ouders. Door onstabiele ervaringen in de eerste levensmaanden of -jaren is het beslist niet vanzelfsprekend dat er zonder meer een vertrouwensband ontstaat tussen het kind en de adoptieouders. Wanneer adoptiekindjes uit het land van herkomst worden gehaald, zoals Jibin, worden ze bovendien geconfronteerd met vele veranderingen in de vorm van personen, geur, klimaat en sfeer. Hechten (éénkennig worden) aan de nieuwe ouders, je veilig en prettig voelen bij je ouders gaat niet vanzelf. De band moet groeien en daar moet aan gewerkt worden. We willen dan ook de tijd nemen om aan elkaar te wennen. Jibin moet leren onderscheid te maken tussen wie zijn ouders zijn en wie de buren, familie en vrienden zijn. Hij moet op ons leren vertrouwen. Wij als ouders zijn degenen die hem verzorgen, knuffelen, troosten, op schoot nemen en eten, drinken of iets anders geven. Voorlopig zullen wij geen visite in ons huis ontvangen, want dit moet even onze veilige haven worden. Dat wil niet zeggen dat wij ons de komende weken/maanden gaan opsluiten. Wij zullen, zodra wij van mening zijn dat Jibin dit aankan, gezellig bij familie en vrienden op bezoek gaan, maar ons huis blijft even ons huis en zo kunnen wij zelf bepalen hoelang die bezoekjes duren. Natuurlijk mogen jullie ons mannetje dan een aai over z’n bolletje geven, maar probeer hem niet op schoot te nemen of te knuffelen. Wanneer wij denken dat het niet goed gaat, zullen wij dit vanzelf aangeven. Dit zijn geen leuke ‘regels’, maar bedenk dat jullie hiermee Jibin enorm helpen om een goede band met ons op te bouwen. We hebben echt wel het idee dat de eerste stapjes naar een goede hechting al zijn gezet, maar we zijn er nog lang niet. We hopen op jullie medewerking en begrip.

Vanavond zijn we voor de laatste keer heerlijk gaan eten en wel bij de Hotpot. Helaas waren we niet helemaal compleet, want 2 gezinnen hadden besloten om toch in het hotel te blijven. Met 6 gezinnen togen we dus naar een restaurant niet ver bij ons hotel vandaan. Er moest wel wat geschoven worden met tafels, maar uiteindelijk konden we met z'n allen gezellig bij elkaar zitten. Iedereen kreeg een brander voor zijn neus met hierop een pannetje met kokende bouillon en vervolgens gooiden we daar vlees, groenten en vis in en lieten we het gaar worden. Heerlijk. Ook Jibin heeft vanavond van vanalles zitten smullen, dus ook hieraan geeft hij steeds meer toe. Voorheen werd alles (behalve frietjes en rijstkoekjes) gewoon uitgespuugd, zonder uberhaupt maar iets te proeven en toen hij hier vanavond weer mee begon, heeft Igor hem even een stukje van de tafel gezet en dat vond hij niet leuk. Na zo'n minuutje mocht hij weer aan tafel komen zitten en vervolgens heeft hij heerlijk zitten smullen. Het heeft dus wel indruk gemaakt. De rest van de avond is hij heel gezellig geweest en om beurten wilde hij bij mij of bij Igor zitten, terwijl de rest van de kids het restaurant onveilig maakten. Ik geloof dat de Chinezen erg blij waren toen we vertrokken. We hebben nog wel snel even een foto van alle aanwezige kinderen genomen en zoals jullie op de foto kunnen zien is het een geweldig stel. Iets na achten waren we terug op de kamer en hebben we eerst Jibin in bed gelegd en na nog een tijdje te hebben ge-Dst is ook ons meisje lekker gaan slapen. Tijd dus voor het laatste verslag vanuit China. Morgen moeten de koffers om 10.30 uur op de gang staan en om 11.00 uur worden we hier opgehaald.

Wij willen bij deze iedereen bedanken die tijdens onze adoptieprocedure, en in het bijzonder in de afgelopen 2 en halve week zo met ons mee heeft geleefd. Jullie meelevende- en gezellige berichtjes hebben ons een erg goed gevoel gegeven en soms moesten we zelfs een traantje wegpinken. We hebben een hele lange weg afgelegd, en hebben nu, samen met Jibin, de finish bereikt. De pijn en het verdriet van de afgelopen jaren vervagen naar de achtergrond, maar de mensen die ons tot aan het einde hebben gesteund, zullen we niet vergeten! Nogmaals heel erg bedankt!!!

En dan nog even tot slot. Morgen komen we met z'n vieren thuis. Het moment dat wij onze familie, vrienden en bekenden weer zien bezorgt ons nu al kriebels in onze buik. Ik hoop dat er een aantal mensen zijn, die dit op foto of film vast zouden willen leggen. Natuurlijk heb ik ons fototoestel ook paraat, maar door alle hectiek zal het er misschien bij inschieten.

Tot morgen allemaal en een hele dikke kus van ons voor jullie allemaal.