De Manjushritempel

Dat hebben wij weer. Ons meisje is altijd al een vroege vogel geweest, maar nu ze oud genoeg is om zichzelf 's ochtends te vermaken, konden papa en mama eindelijk weer eens een beetje uitslapen tot een uur of half negen (Het echte uitslapen zijn we inmiddels verleerd). En wat blijkt, nu hebben we weer zo'n vroege vogel. Vanmorgen om 6.30 uur gingen zijn luikjes al open en hij laat dan ook gelijk van zich horen, met als gevolg dat we met z'n allen wakker waren. Aangezien ik vannacht weer een paar uur wakker ben geweest en uiteindelijk met de laptop op schoot op het toilet ben beland, was ik om 6.30 uur nog aardig brak. Na even dollen op bed heeft Igor de kids aangekleed en is hij alvast met ze gaan ontbijten, terwijl ik nog even mijn ogen heb gesloten. Om 8.30 uur waren ze terug en ben ik mezelf gaan klaarmaken voor weer een mooie nieuwe dag. Voor de gezelligheid zijn ze nog even met mij naar beneden gegaan, zodat ik niet helemaal alleen aan tafel hoefde te zitten. Na het ontbijt was onze gids in het hotel met alle notariele adoptiedocumenten. We hebben deze helemaal uit moeten pluizen, totdat we er zeker van waren dat er nergens een fout in stond, want anders hebben we in Beijing een probleem. Gelukkig was alles in orde en konden we gelijk de set documenten klaarmaken, die we morgenavond aan de gids in Beijing moeten afgeven, zodat zij het visum voor Jibin kan gaan regelen. Heerlijk dat die papieren romplslomp er nu opzit. Gisteren stond er een reactie van Colette onder ons verslag (zoals elke dag) en daarin schreef zij dat zij in Chengdu nog een Tempel hadden bezichtigd en dat ze ook nog door hele gezellige typisch Chinese winkelstraatjes hadden gelopen. Goede tip van de dag. Wij gelijk aan de gids gevraagd of zij het adres of de naam van de Tempel in het Chinees op wilde schrijven, zodat wij dit aan een taxichauffeur konden laten zien. Ook de andere familie wilde hier graag naar toe, dus met 2 taxi's zijn wij vertrokken en jullie raden het al, weer werden we op twee hele verschillende plekken afgezet. We besloten allebei maar het complex binnen te gaan en wie weet zouden we ekaar dan nog wel ergens tegenkomen. Wij hebben eerst de Tibetaanse verblijfs- en gebedsruimten bezocht en natuurlijk hebben we wierrookstokjes aangestoken. De andere familie bleek in de omliggende tuin terecht te zijn gekomen en is daar lekker doorheen gewandeld. Op het moment dat wij juist de tuin in wilden gaan, kwamen we hen tegen. Zij liepen juist onze kant op, dus opnieuw zijn onze wegen gescheiden en hebben we een tijd afgesproken om elkaar weer te ontmoeten. We hebben heerlijk door de prachtige tuin gewandeld en er heerste een hele ontspannen sfeer. Na het bezoek aan de tempel, zijn we aan de overkant van de weg de kleine typisch Chinese straatjes ingelopen, waar allerlei leuke kraampjes en winkeltjes waren. Hier hebben we ook de eerste souveniertjes gescoord. Opnieuw zijn wij daarna te voet naar het hotel gegaan terwijl de ander familie een taxi heeft genomen. Het voelt gewoon goed om hier met z'n viertjes te lopen en ik voel me best op mijn gemak ondanks de drukte, chaos en ook wel viezigheid. Jibin is weer lekker in slaap gevallen in zijn buggy en wij hebben bij de Mac nog even een ijsje gehaald. Eenmaal terug zijn we nog even naar de kamer gegaan, waar we weer wat filmpjes hebben gemaakt van Jibin’s Chinese geklets. We hebben opnieuw hier in het hotel gegeten, want dit smaakt ons allen goed. Ons mannetje gaat steeds meer dingen proberen en daar zijn we ontzettend blij mee. Niet dat hij snel ondervoed raakt, want er is nog genoeg om op te teren. We merken ook dat de hechting goed op gang komt. Als Igor plotseling de kamer verlaat is het even vette paniek, maar toen Igor een flesje water was vergeten en hij samen met Jibin met de lift naar boven ging om dit te halen, waren er dikke tranen omdat mama er niet bij was. Weer een stap in de goede richting. Het naar bed gaan is eigenlijk nog het enige “probleem”. Meneertje doet echt zijn uiterste best om zichzelf en dus ook MaJin wakker te houden. Slapen in zijn bedje is toch nog eng voor hem, terwijl slapen in de buggy geen enkel probleem oplevert. Wij zijn in ieder geval reuze trots op ons mannetje, want hij doet het echt super, terwijl we nog niet eens een volle week bij elkaar zijn. Het voelt al zo ontzettend vertrouwd voor ons, maar voor hem moet dat toch anders zijn.
Inmiddels is de eerste koffer al gepakt en morgenvroeg pakken we de rest op ons gemak in. De gids heeft namelijk geregeld dat we tot 14.30 uur op de kamer mogen blijven, want om 15.00 uur worden we”pas” opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Ik dacht dat we om 20.00 uur zouden gaan vliegen, maar dat zou betekenen dat we nog een ruime poos op het vliegveld moeten vertoeven. Ach, we zien het morgen wel. We hebben er in ieder geval erg veel zin in om de rest van de groep weer te zien. We zullen waarschijnlijk morgen nog niet iedereen zien, want wij verwachten pas na 23.00 uur in het hotel aan te komen. Bij MaJin was ik erg emotioneel toen we haar geboorteplaats verlieten, maar nu voelt het heel anders. Ons mannetje lijkt zich al zo op zijn gemak te voelen bij ons, dat het gewoon de logische volgende stap is. Ik zit dit nu wel heel stoer te typen, maar het kan natuurlijk best zo zijn, dat als we morgen op het punt staan om in het vliegtuig te stappen, ik in tranen uitbarst. Ik sluit niets uit. Ik weet dus ook niet of het morgen nog gaat lukken om een verslagje te schrijven (Heeft Karin ook weer eens een vrije dag) maar dan laten we zeker vrijdag weer van ons horen.